Rząd Arstoczki

Rząd Arstoczki, Rada Ministrów Arstoczki– konstytucyjny kolegialny organ władzy wykonawczej w Arstoczce.

Obecny rząd Maksymiliana Kolanko, powołany został w wyniku wotum zaufania, udzielonemu rządowi dnia 15 października 2023 roku. W skład nowego rządu weszła nowoutworzona koalicja Nowa Arstoczka, składające się z #Revolucji oraz Zjednoczenia Arstoczki, zabrakło w niej Zjednoczonej Prawicy.

Skład

Zdjęcie	Imię i nazwisko	Funkcja w Radzie Ministrów
	Maksymilian Kolanko	Prezes Rządu Minister Spraw Zagranicznych
	Grażyna Filipowska	Wiceprezes Rządu Minister Edukacji i Nauki
	Ernest West	Minister Finansów
	Piotr Policja	Minister Sprawiedliwości
	Stanisław Filipowski	Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji
	Marc Crist	Minister rodziny i polityki społecznej
(portret niedostępny)	Josif Talar	Minister Skarbu i Aktywów Państwowych
	Ewa West	Minister Klimatu i Środowiska
	Beata Augustowska	Minister Zdrowia
	Ziemowit Kraświcki	Minister Prywatyzacji, Rozwoju i Technologii

Byli członkowie Rady Ministrów II Rządu Maksymiliana Kolanko

Zdjęcie	Imię i nazwisko	Funkcja w Radzie Ministrów
	Adam West	Wiceprezes Rządu Minister Finansów (do 18 grudnia)

Rada Ministrów w świetle Konstytucji

Zgodnie z obowiązującą Konstytucją IV Republiki Arstoczki z dnia 26 kwietnia 2021 roku Rada Ministrów składa się z Prezesa Rządu/Prezesa Rady Ministrów oraz ministrów. W skład Rady Ministrów mogą być powoływani wiceprezesi Rady Ministrów oraz przewodniczący określonych w ustawach komitetów. Prezes oraz wiceprezesi Rady Ministrów mogą pełnić także funkcję ministra lub przewodniczącego komitetu (art. 147 Konstytucji).

Kompetencje

Rada Ministrów:

• prowadzi politykę wewnętrzną i zagraniczną IV Republiki Arstoczki (art. 146 ust. 1 Konstytucji),
• kieruje administracją rządową (art. 146 ust. 3 Konstytucji),
• w zakresie i na zasadach określonych w Konstytucji i ustawach, na podstawie art. 146 ust. 4 Konstytucji, w szczególności:
  • zapewnia wykonanie ustaw,
  • wydaje rozporządzenia,
  • koordynuje i kontroluje prace organów administracji rządowej,
  • chroni interesy Skarbu Państwa,
  • uchwala projekt budżetu państwa,
  • kieruje wykonaniem budżetu państwa oraz uchwala zamknięcie rachunków państwowych i sprawozdanie z wykonania budżetu,
  • zapewnia bezpieczeństwo wewnętrzne państwa oraz porządek publiczny,
  • zapewnia bezpieczeństwo zewnętrzne państwa,
  • sprawuje ogólne kierownictwo w dziedzinie stosunków z innymi państwami i organizacjami międzynarodowymi,
  • zawiera umowy międzynarodowe wymagające ratyfikacji oraz zatwierdza i wypowiada inne umowy międzynarodowe,
  • sprawuje ogólne kierownictwo w dziedzinie obronności kraju oraz określa corocznie liczbę obywateli powoływanych do czynnej służby wojskowej,
  • określa organizację i tryb swojej pracy.

Do Rady Ministrów należą sprawy polityki państwa niezastrzeżone dla innych organów państwowych oraz samorządu terytorialnego (art. 146 ust. 2 Konstytucji).

Procedura utworzenia

Obowiązująca Konstytucja przewiduje następującą procedurę utworzenia rządu:

• Zasadnicza procedura
  • Zgodnie z decyzją Marszałka Sejmu w ciągu 14 dni od ogłoszenia wyników wyborów parlamentarnych lub w momencie przyjęcia dymisji poprzedniej Rady Ministrów:
    • Prezydent Rzeczypospolitej desygnuje Prezesa Rady Ministrów, tj. wskazuje osobę (zwykle wytypowaną wcześniej przez partię polityczną mającą większość w Sejmie lub koalicję partii), która otrzymuje misję sformowania rządu (art. 154 ust. 1 zd. 1 in principio Konstytucji).
    • Osoba desygnowana na Prezesa Rady Ministrów przedstawia Prezydentowi skład Rady Ministrów (art. 154 ust. 1 zd. 1 in fine Konstytucji).
    • Prezydent powołuje Prezesa Rady Ministrów oraz pozostałych członków Rady Ministrów oraz odbiera przysięgę od nowo powołanej Rady Ministrów (art. 154 ust. 1 zd. 2 Konstytucji).
  • W ciągu 14 dni od powołania przez Prezydenta Rady Ministrów w trybie art. 154 ust. 1 zd. 2 Konstytucji, Prezes Rady Ministrów przedstawia Sejmowi program działania Rady Ministrów (exposé) z wnioskiem o udzielenie jej wotum zaufania. Sejm uchwala wotum zaufania bezwzględną większością głosów w obecności co najmniej połowy ustawowej liczby posłów (art. 154 ust. 2 Konstytucji).
• I procedura rezerwowa
  • W razie niepowołania Rady Ministrów w przedstawionym wyżej trybie lub nieudzielenia jej wotum zaufania przez Sejm, w ciągu 14 dni od upływu terminów określonych w art. 154 ust. 1 lub 2 Konstytucji, Sejm wybiera Prezesa Rady Ministrów oraz proponowanych przez niego członków Rady Ministrów bezwzględną większością głosów w obecności co najmniej połowy ustawowej liczby posłów. Prezydent powołuje tak wybraną Radę Ministrów i odbiera od niej przysięgę (art. 154 ust. 3 Konstytucji).
• II procedura rezerwowa
  • W razie niepowołania Rady Ministrów w trybie art. 154 ust. 3 Konstytucji Prezydent w ciągu 14 dni powołuje Prezesa Rady Ministrów i na jego wniosek pozostałych członków Rady Ministrów oraz odbiera od nich przysięgę (art. 155 ust. 1 zd. 1 Konstytucji). (W praktyce ustrojowej, 11 czerwca 2004, doszło uprzednio do desygnowania Prezesa Rady Ministrów na podstawie art. 154 ust. 1 zd. 1 Konstytucji.)
  • W ciągu 14 dni od powołania przez Prezydenta Rady Ministrów w trybie art. 155 ust. 1 zd. 1 Konstytucji, Prezes Rady Ministrów przedstawia Sejmowi program działania Rady Ministrów (exposé) z wnioskiem o udzielenie jej wotum zaufania. Sejm uchwala wotum zaufania zwykłą większością głosów w obecności co najmniej połowy ustawowej liczby posłów (art. 155 ust. 1 zd. 2 Konstytucji).
  • W razie nieudzielenia Radzie Ministrów wotum zaufania w trybie określonym w art. 155 ust. 1 zd. 2 Konstytucji, Prezydent skraca kadencję Sejmu i zarządza wybory (art. 155 ust. 2 Konstytucji).

Zgodnie z art. 158 ust. 1 in fine Konstytucji, możliwe jest także powołanie nowej Rady Ministrów w trybie tzw. konstruktywnego wotum nieufności. Sejm wyraża Radzie Ministrów votum nieufności większością ustawowej liczby posłów na wniosek złożony przez co najmniej 46 posłów, w którym imiennie powinien być wskazany kandydat na Prezesa Rady Ministrów. W sytuacji przyjęcia takiej uchwały przez Sejm, Prezydent ma obowiązek przyjąć dymisję Rady Ministrów, a następnie – zdaniem niektórych – powierzyć jej dalsze sprawowanie obowiązków do czasu wyboru nowego rządu i powołać wskazanego w uchwale o wotum nieufności kandydata na Prezesa Rady Ministrów, co rozpoczyna zasadniczą procedurę powoływania Rady Ministrów. Według innej interpretacji, po przyjęciu dymisji Rady Ministrów, Prezydent ma powołać Prezesa Rady Ministrów wskazanego w uchwale Sejmu i na jego wniosek pozostałych członków Rady Ministrów, jednak tak powołana Rada Ministrów nie musi już się ubiegać o wotum zaufania.

Dymisja Rady Ministrów

Prezydent obligatoryjnie przyjmuje dymisję Rady Ministrów:

• na pierwszym posiedzeniu nowo wybranego Sejmu (art. 154 ust. 1 zd. 2 Konstytucji),
• w razie niewyrażenia jej przez Sejm wotum zaufania w II procedurze rezerwowej (w trybie art. 154 ust. 2 lub art. 155 ust. 1 Konstytucji),
• w razie wyrażenia jej przez Sejm konstruktywnego wotum nieufności w trybie art. 158 ust. 1 Konstytucji,
• w razie śmierci Prezesa Rady Ministrów (art. 147 ust. 1 Konstytucji).

Natomiast fakultatywnie Prezydent może wyrazić zgodę na dymisję Rady Ministrów w sytuacji, gdy jej przyczyną jest wyłącznie rezygnacja Prezesa Rady Ministrów (art. 162 ust. 2 pkt 3 Konstytucji). Sytuacja odmowy przyjęcia dymisji w takim przypadku miała miejsce 6 maja 2005, kiedy prezydent Kwaśniewski nie przyjął dymisji drugiego rządu Marka Belki.

Prezydent Rzeczypospolitej, przyjmując dymisję Rady Ministrów, powierza jej dalsze pełnienie obowiązków do czasu powołania nowej Rady Ministrów. Przyjęcie dymisji Rady Ministrów, jak i odmowa jej przyjęcia następuje postanowieniem Prezydenta RP publikowanym w Monitorze Polskim, a wchodzącym w życie z chwilą podpisania.

Odpowiedzialność konstytucyjna

Członkowie Rady Ministrów (również Prezes Rządu) ponoszą odpowiedzialność przed Trybunałem Stanu za:

• naruszenie Konstytucji lub ustawy w związku z zajmowanym stanowiskiem lub w zakresie urzędowania (art. 156 ust. 1 Konstytucji),
• popełnienie przestępstwa w związku z zajmowanym stanowiskiem.

Wnioskować w tej sprawie może Prezydent lub grupa 50 posłów. Wniosek kierują oni na ręce Marszałka Sejmu, który przekazuje go Komisji Odpowiedzialności Konstytucyjnej w celu zbadania zasadności. Komisja Odpowiedzialności Konstytucyjnej przekazuje sprawozdanie oraz końcowy wniosek na posiedzenie plenarne Sejmu, gdzie odbywa się głosowanie – postawienie członka Rady Ministrów w stan oskarżenia przed Trybunałem Stanu wymaga większości kwalifikowanej 3/5 ustawowej liczby posłów.

Postępowanie przed Trybunałem Stanu jest dwuinstancyjne: w I instancji Trybunał Stanu orzeka w składzie przewodniczący + 4 członków, natomiast jako organ odwoławczy (II instancji) przewodniczący + 6 członków (z wyłączeniem tych, którzy orzekali w I instancji). Przy postępowaniu stosuje się odpowiednio przepisy Kodeksu postępowania karnego. Sankcjami są:

• utrata zajmowanego stanowiska,
• a w przypadku popełnienia deliktu konstytucyjnego także:
  • utrata praw wyborczych,
  • utrata orderów i odznaczeń,
  • zakaz zajmowania stanowisk kierowniczych lub pełnienia funkcji związanych ze szczególną odpowiedzialnością w organach państwowych lub organizacjach społecznych.

Powyższe kary egzekwowane za popełnienie deliktu konstytucyjnego mogą być orzeczone na okres od 2 lat do 25 lat, a za postanowieniem prezydenta dożywotnio, przy czym od wyroku nie przysługuje prezydenckie prawo łaski.